Fizikçiler, kainatın neden ömrün gelişmesi için uygun şartlarla başladığını açıklamak için uzun müddettir uğraşıyorlar. Fizik maddeleri ve sabitleri neden yıldızların, gezegenlerin ve nihayetinde ömrün gelişmesine müsaade veren çok özel pahalar alıyor? Bu soruların birden fazla yanıtı olabilir. Biz de bu yazımızda bu bahisten bahsediyoruz.
Kaynak: https://www.iflscience.com/how-to-tes…
İçerisinde yaşadığımız kainatın kurallarının ve mekaniklerinin bir kısmını şimdilik çözdüğümüze inanıyoruz.
Ancak akıllarda hala çok değerli sorular mevcut: Cihanımız nasıl oluştu? Cihandaki yaşama uygun şartlar nasıl gelişti? Öbür cihanlar var mı?
Standart bir karşılık, sonsuz bir çoklu cihanda yaşadığımızdır, bu yüzden en az bir kozmosun bizimki üzere ortaya çıkmasına şaşırmamamız gerekir.
Bir öteki yanıt ise evrenimizin bir bilgisayar simülasyonu olması ve birilerinin (belki de gelişmiş bir uzaylı türün) şartları ayarlamasıdır. İkinci seçenek, uzay-zaman ve hususun temel fenomenler olmadığını öne süren bilgi fiziği ismi verilen bir bilim kısmı tarafından destekleniyor. Bunun yerine, fizikî gerçeklik temelde uzay-zaman tecrübemizin ortaya çıktığı bilgi modüllerinden oluşur. Örnek vermek gerekirse sıcaklık konsepti, atomların toplu hareketinden “ortaya çıkar”. Hiçbir atomun temelde bir sıcaklığı yoktur.
Bu, tüm evrenimizin aslında bir bilgisayar simülasyonu olabileceği üzere harika bir olasılığa yol açmakta.
Bu fikir o kadar da yeni değil. 1989’da efsanevi fizikçi John Archibald Wheeler, cihanın temelde matematiksel olduğunu ve bilgiden doğduğunun görülebileceğini öne sürdü. 2003 yılında İngiltere’deki Oxford Üniversitesi’nden filozof Nick Bostrom simülasyon hipotezini formüle etti. Bu hipotez bir simülasyonda yaşıyor olmamızın epey olası olduğunu savunuyor. Bunun nedeni ise gelişmiş bir uygarlığın, teknolojisinin çok karmaşık olduğu ve simülasyonların gerçeklikten ayırt edilemediği bir noktaya ulaşması gerektiğidir.
Fiziksel gerçekliğimizin, objektif bir dünya yerine simüle edilmiş bir sanal gerçeklik olabileceğini düşündüren birtakım deliller var.
Herhangi bir sanal gerçeklik dünyası bilgi işlemeye dayalı olacaktır. Bu, her şeyin nihayetinde sayısallaştırıldığı yahut daha fazla bölünemeyecek asgarî bir boyuta pikselleştirildiği manasına gelir: yani bitlere. Bu, atomlar ve parçacıklar dünyasını yöneten kuantum mekaniği teorisine nazaran gerçekliğimizi taklit ediyor üzere görünür. En küçük, ayrık bir güç, uzunluk ve vakit ünitesi olduğunu belirtebilir. Benzeri halde, kozmostaki tüm görünür maddeyi oluşturan temel parçacıklar da hususun en küçük üniteleridir. Basitçe söylemek gerekirse, evrenimizin pikseli budur.
Evrendeki her şeyi yöneten fizik kanunları, programın yürütülmesinde bir simülasyonun izleyeceği bilgisayar kod satırlarına emsal.
Üstelik matematiksel denklemler, sayılar ve geometrik desenler her yerde mevcuttur – yaşadığımız cihan büsbütün matematiksel görünmektedir. Fizikte simülasyon hipotezini destekleyen bir öteki şey de, evrenimizdeki azamî sürat sonu olan ışık suratıdır. Sanal bir gerçeklikte bu hudut, işlemcinin sürat sonuna yahut süreç gücü sonuna karşılık gelir. Çok yüklenmiş bir işlemcinin simülasyonda bilgisayarın işlemesini yavaşlattığını biliyoruz. Misal halde, Albert Einstein’ın genel görelilik kuramı, bir kara deliğin yakınında vaktin yavaşladığını gösterir.
Simülasyon hipotezinin tahminen de en destekleyici ispatı kuantum mekaniğinden gelmektedir.
Bu mekanik tabiatın “gerçek” olmadığını gösterir: muhakkak pozisyonlar üzere durumları belirleyen parçacıklar, onları hakikaten gözlemlemediğiniz yahut ölçmediğiniz sürece var üzere görünmezler. Bunun yerine, tıpkı anda farklı durumların bir karışımı içindedirler. Emsal biçimde, sanal gerçekliğin gerçekleşmesi için bir gözlemciye yahut programcıya muhtaçlığı vardır. Kuantum ‘dolanıklığı’ birebir vakitte iki parçacığın ürkütücü bir halde bağlanmasına müsaade verir, böylelikle birini manipüle ederseniz, ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar başkasını otomatik olarak ve anında manipüle etmiş olursunuz – bu tesir ışık suratından daha süratli görünür, bu da olması imkansız bir şeydir. Lakin bu, bir sanal gerçeklik kodunda, tüm “konumların” (noktaların) merkezi bir işlemciden kabaca eşit uzaklıkta olması gerektiği gerçeğiyle de açıklanabilir. Hasebiyle, iki parçacığın birbirinden milyonlarca ışık yılı uzaklıkta olduğunu düşünsek de, bir simülasyonda yaratılmış olsalardı bu kesimler yakın olacaklardı.
Evrenin hakikaten bir simülasyon olduğunu varsayarsak, bunu kanıtlamak için simülasyonun içinden ne çeşit deneyler uygulayabiliriz?
Simüle edilmiş bir kainatın, etrafımızdaki her yerde birçok bilgi modülü içereceğini varsaymak mantıklıdır. Bu bilgi bitleri kodun kendisini temsil eder. Bu nedenle, bu bilgi bitlerini tespit etmek simülasyon hipotezini kanıtlayacaktır. Yakın vakitte önerilen kütle-enerji-bilgi (M/E/I) denklik prensibi, kütlenin güç yahut bilgi olarak söz edilebileceğini yahut bunun zıddının mümkün olduğunu savunmaktadır. Buradan yola çıkıp araştırma yapabiliriz.
Bu durumu farklı yaklaşımlarla da inceleyebiliriz.
Fizikçi John Barrow, bir simülasyonun devam etmesi için düzeltilmesi gereken küçük hesaplama kusurları oluşturacağını savunmaktadır. Tabiatın sabitlerinin değişmesi üzere ansızın ortaya çıkan çelişkili deneysel sonuçlar, bu tıp sabitlemeleri deneyimleyebileceğimizi öne sürmüştür. Yani bu sabitlerin kıymetlerini izlemek öbür bir ispat sunabilir.
Gerçekliğimizin tabiatı, varoluşun en büyük gizemlerden biridir.
Biz simülasyon hipotezini ne kadar ciddiye alırsak, bir gün onu kanıtlama yahut çürütme talihimiz o kadar artıyor.
Siz bu husus hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!
