“Daha Fazla Saat Çalışmadan Nasıl 50 Kat Daha Üretken Olunur?” Sorusuna Bilimsel Yanıt Bulan Makinist

Tarihin en saygın idare düşünürlerinden biri olan Peter Drucker, bu kelamları 20. yüzyılın sonlarında lisana getirdi. Drucker yalnızca en zeki beşerler için 50 kat üretkenlikten bahsetmiyor. Bütün bir toplum için ortalama 50 kat verimlilikten bahsediyor.

• Tarihsel Derinlik: İşçi verimliliğindeki ani artış, tarihî bir anormalliktir. Drucker, ‘Yüzyıllardır personellerin mal üretme yahut mal taşıma yeteneklerinde hiçbir artış olmamıştı’ diyor.

• Kişisel Derinlik: Bir haftanın işini bir saatten az bir müddette yapabildiğinizi hayal edin. Ya da tam bir çalışma haftası çalışabildiğinizi, lakin başka herkesin sonuçlarından 50 kat daha fazla sonuç aldığınızı hayal edin. Bu durum mesleğinizi, maaşınızı, tesirinizi, prestijinizi, özgüveninizi tavan yaptırırdı, değil mi?

• Toplumsal Derinlik: Uzun vadede verimlilik, hükümet toplumlarının neyi benimsediğini belirler. Verimlilik çok uzun mühlet düşerse ihtilaller gerçekleşir. Verimlilik artarsa ​​sistem kalır zira çalışanlar daha yüksek gelire ve daha fazla boş vakte sahiptir. Drucker, üretkenlik ihtilali olmasaydı, Büyük Buhran sırasında kapitalizmin komünizme düşebileceğine inanıyor.

Nobel ödüllü bir ekonomist Robert Solow bu bahiste, ‘Bilgisayar çağını verimlilik istatistikleri dışında her yerde görebilirsiniz’ diyor. Dizüstü bilgisayarı olan tek bir çalışan, 1960’lardan kalma bir oda dolusu beşerden daha fazlasını yapabilir, değil mi? Lakin bunu verimlilik datalarında göremiyoruz.

Bu şaşırtan fenomen, üretkenlik paradoksu olarak bilinir. Bu paradoks, Drucker’ı bizim neslimiz için bir meydan okumaya yöneltti…

“21. yüzyılda idarenin yapması gereken en değerli katkı, emsal halde bilgi işinin ve bilgi çalışanlarının verimliliğini artırmaktır.”

Sonuçta, kim 50 kat üretkenlik artışı istemez ki? Ayrıca, sınıflar ortasındaki toplumsal çatlaklardan seçimlerdeki kilit problemlere kadar siyasetin ve kültürün birçok alanında son zamanlardaki üretkenlik sakinliğinin sonuçlarını görebiliriz. Pasta büyümediğinde, beşerler kalanları paylaşmak ve mevcut kurumları yıkmak için şiddetle savaşır. Hasebiyle verimliliğin artırılması da kıymetli bir toplumsal meseledir.

Peter Drucker, ‘Frederick Winslow Taylor’ın işe birinci sefer bakıp onu inceledikten sonraki on yılda, kol personelinin üretkenliği eşi görülmemiş yükselişine başladı… 20. yüzyılın tüm ekonomik ve toplumsal kazanımları bu muvaffakiyete dayanıyor’ diyor.

Drucker, Taylor’ı yalnızca idare biliminin yaratıcısı olarak görmekle kalmıyor, onu “modern dünyanın en değerli üç yaratıcısından” biri olarak görüyor. Aslında, son yüzyıldaki kıymetli idare yeniliklerinin neredeyse tamamını (endüstri mühendisliği, iş zenginleştirme, iş rotasyonu, montaj sınırı, toplam kalite idaresi, kalite çemberi, daima güzelleştirme ve yalın üretim) Taylor’a atfediyor.

Taylor’ın neden bu kadar tanındığını ve hürmet duyulduğunu anlamak için, bir Hollywood senaryosu olacak kadar eksantrik olan hayatına dönüp bakmamız gerekiyor… Taylor, atölyede bir makinist olarak, personellerin olabildiğince sıkı çalışmadığını fark etti. Emekçiler birçok vakit ellerinden gelen en yavaş süratte çalışıyorlardı. 

25 yaşında bir çelik fabrikasında ustabaşı olduğunda, personel verimliliğinin nasıl güzelleştirilebileceğini denemeye başladı. Sonraki birkaç yıl içinde, sorumlulukları ustabaşından, usta makinistliğe, baş ressamlığa, baş mühendisliğe terfi etti. Taylor, ‘Kafam süreçleri kolaylaştırmak, yeni makineler tasarlamak, tüm kuruluşun sistemlerinde ihtilal yaratmak için olağanüstü ve mükemmel projelerle doluydu’ diyor.

Ayrıca, metal sürece icatlarıyla çok erkenden varlıklı oldu – sonuçta 40’tan fazla patenti vardı. 37 yaşındayken Taylor, öbür şirketlerin öğrendiklerini uygulamalarına yardımcı olmaya karar verdi. Ve böylelikle gelmiş geçmiş birinci idare danışmanlarından biri oldu.

Kariyerinin ilerleyen devirlerinde, Taylor kendini bilimsel idarenin unsurlarını müjdelemeye adadı. 1911’de, 55 yaşında, başyapıtı – Bilimsel İdarenin Prensipleri’ni yayınladı.

Kendisi, bilimsel idare prensiplerinin konutlarımızın idaresinden, çiftliklere, esnafların işlerinin idaresine; kiliselerden hayırsever kurumlara, üniversitelere ve devlet dairelerine kadar tüm toplumsal faaliyetlere eşit güçle uygulanabileceğini yazdı. Birçok kişi Taylor’ın bilimsel idaresini mantıklı buldu.

Hatta Taylor, dünya çapında bir tenis ve golf oyuncusu olmak için bu unsurları uyguladı. 1881’de ulusal çiftler şampiyonasını kazandı. Bilimsel idarenin prensipleri, alışılmışın dışında ancak son derece tesirli hareketler yaratmasına ve yeni araçlar yaratmasına yardımcı oldu. Yeni tenis raketi ve golf kulübü dizaynlarından çim idare tekniklerine ve tenis ağı dizaynlarına kadar her şeyin patentini aldı.

Taylor’ın Bilimsel İdare Unsurları’nın temel tezi, aşağıdaki 4 adımlı süreci kullanarak bilimsel prosedürü üretkenliğe uygulamaktır:

• Ana misyonu küçük misyonlara ayır.

• Görevin ne kadar süreceğini müşahedeyle.

• En düzgün yolu bulana kadar optimize et.

• Ekibini en düzgün formda yetiştir.

1898’de Taylor, 600 kürek makinesini daha verimli hale getirmek için Bethlehem Steel tarafından işe alındı. Böylelikle bir kürek bilimi yaratmaya çalıştı. Birinci sınıf bir kürekçi için, günün en büyük işini yapacağı muhakkak bir kürek yükü vardır. Bu kürek yükü nedir? Birinci sınıf bir adam, 5 kilo, 10 kilo, 15 kilo, 20, 25, 30 yahut 40 kiloluk bir kürek yüküyle günde daha fazla iş yapar mı?

Daha sonra, bu soruları vakit ve hareket çalışmalarıyla ve aşağıdaki deneylerle birleştirerek yanıtlıyor:

• Kürek çeşitleri

• Kürek çekme teknikleri (çeşitli uzaklıkları, yükleri ve yükseklikleri test etme)

• Yönetim sistemleri (Çalışanları deney yapabilmeleri için bilimsel prosedür konusunda eğitmek. Kazanan deneyleri şirket süreçleri ve kültüründe standart hale getirmek. Ortak bir küme fiyatı yerine bireylere ikramiye sağlamak.)

Peki bu kürekleme deneylerinin sonucu ne oldu? Adam başına üretim iki katına çıktı. Sonuç olarak, çalışanlar ortalama olarak %35 daha fazla kazanırken şirket kıymetli ölçüde daha az ödedi. Bütün bunlar, Taylor kolay kürek çekme hareketini bir bilime dönüştürdüğü için yaşandı.

Örneğin, Ford’un en ünlü idare yeniliklerinden biri, çalışanların vakitlerini nasıl harcadıklarını ve bir çalışanın vaktinin yarısının yalnızca gereçler ve araçlar ortasında dolaşarak boşa harcandığını fark etmesinden geldi. Böylelikle Ford, işe yürüyerek gitmek yerine işi çalışanlara getirdi. Bu yeniliğe montaj sınırı ismi verildi ve artan üretkenlik Ford’un personel fiyatını büyük ölçüde artırmasını sağladı.

Bir mesleğin onlarca, hatta yüzyıllardır var olması durumunda en uygun süreçleri keşfedeceğini ve bunları aktaracağını düşünebilirsiniz. Lakin Taylor’ın çalışması bunun olmadığını gösterdi. Kürekleme üzere en temel antik vazifeler bile çok daha verimli bir formda yapılabilirdi.

Sonuç olarak:

• Alanlar, gereğince yeterli olacak, fakat optimal olmayacak bir noktaya evrilir.

• Yeterince yeterli yaklaşım, optimal yaklaşımdan kıymetli ölçüde daha az verimlidir.

• Bu büyük gelişmeler, şaşırtan derecede kolay bilimsel idare süreci ile yapılabilir.