Cürüm Oranını Düşürmek İçin İdam Edilen Mahkumların Testislerini Öteki Bir Mahkuma Nakil Eden Hapishane Tabibi
Bir tabip, size hatalıların suç işlemelerinin sebebinin cinsel organında sıhhat problemleri olması olduğunu söylese ne dersiniz? Bir vakitler hatalıların testisler yüzünden cürüm işlediği düşünülüyordu! Gelin Doktor Leo Stanley ve çalışmalarını inceleyelim.
Kaynak: https://pleasekillme.com/american-fra…
Leo Stanley, Amerika Birleşik Devletleri’nde Buena Vista’da bir taşra tabibinin çocuğu olarak dünyaya geldi.
1903’te Stanley, Stanford’a kaydoldu, lakin bir yıl sonra okulu bıraktı. Kısa mühlet sonra tıp tabibi olmak için San Francisco’daki Cooper Medical College’a gitti. O vakitler kuvvetli tıbbi uygulamalardan geçen başka birçok hekimin tersine, Stanley kolay bir yol buldu. Aslında, rastgele bir cerrahi tecrübesi olmamasına karşın, San Quentin Eyalet Hapishanesinde Baş Cerrah olarak işe alındı. Ve her şey burada başladı…
Stanley, endokrin enfeksiyonlarının yahut yaralanmalarının insanın kabahat işlemeye istekli olmasının nedenleri olduğuna inanıyor ve kanıtlamak istiyordu.
Hastalıklara ve “anormallikler” dediği şeylere takıntılı olan ve bunların “suç göstergesi” olduğuna inanan Dr. Stanley, bir mahkûmun “anormalliklerini” denetim edebilirse, onu kabahat hastalığından kurtulmuş olarak dünyaya geri kazandırabileceğini düşünüyordu.
Yaklaşık kırk yıl boyunca Dr. Stanley, ofisini bir araştırma laboratuvarı olarak kullandı, “hastalık ve cürümle ilişkisi” hakkında data topladı ve mahkûmların “anormallikleri” üzerinde tuhaf tıbbi deneyler yaptı. Hapishane kapılarına giren her yeni mahkûmun yaralarını, tümseklerini, doğum lekelerini ve öteki anormalliklerini incelemek için çok uğraştı. Bu anormalliklerin haritasını çıkardı, izledi ve akabinde onları “normal” hale getirmenin yollarını buldu.
En Makûs Adamlar (1940) isimli kitabında Stanley, “Bir suçluya yapılacak hakikat şey, kendi cinsini tekrar üretmemesi için onu kısırlaştırmaktır” diye yazdı.
Stanley, ayrıca San Quentin’deki mahkumların yüzde 20’sinin ‘zayıf’ olduğunu ve bu nedenle hepsinin sterilize edilmesi gerektiğini söyledi. Stanley, baş cerrah olarak misyon yaptığı mühlet boyunca 700’e yakın mahkûmu sterilize etti. Stanley, bir erkeğin kendi fizikî nahoşluğunu algılamasının suça yol açacağını düşünüyordu. Frengi, tüberküloz, kanser ve “portwine lekelerinin” suça neden olduğunda ısrar ederek, kabahat patolojisi hakkında kimi alışılmadık teoriler ortaya attı.
En Makûs Adamlar’da Stanley, yüzünü değiştirdiği ‘Kurt’ lakaplı bir mahkûmun durumunu şöyle anlatır: ‘Kötü biçimli kulakları düzelttim, burun kemiklerini yine düzelttim ve grotesk yüzündeki derin çizgileri düzelttim.’ Kurt’un ameliyatının hayatı değiştiren sonuçlar vermesinin akabinde, mahkumlar ameliyat masasında sıradaki olmak için yalvardılar.
Stanley, estetik ameliyatlardan bedenin iç düzeneklerine geçti.
Özellikle tiroid, hipofiz, adrenal, yumurtalıklar, prostat ve testis üzere “kanalsız” bezlere hayrandı. Birinci başarılı bez operasyonlarından biri, ‘aşırı gelişmiş tiroid bezi’ olan Joe Stevens isminde bir öfke meczubu üzerindeydi. Stanley bezi çıkardı ve Stevens, en azından Stanley’e nazaran, artık ani öfkelerinin insafına kalmayarak örnek bir mahkum oldu.
Aynı halde, Stanley mahkumları cezai dürtülerini caydırmak için bir araç olarak kısırlaştırmayı teşvik etti. Mahkum Buck Kelly, işlediği cürümlerden ötürü idam edileceğini öğrendikten sonra, Dr. Stanley’e beyni de dahil olmak üzere bedeninin istediği rastgele bir kısmını alabileceğini söyledi. San Quentin’de idam edilen tüm mahkumlar üzerinde rutin olarak otopsiler yapıldı ve Stanley tıpkı vakitte hapishane isimli tabibi olduğu için ameliyatları yaptı. Kelly’nin otopsisini yaparken Stanley, testislerini cerrahi olarak çıkararak teklifini kabul etti.
Stanley, ölem mahkumlardan aldığı testisleri diğer hastalara nakletti.
Stanley testis naklinin birinin yaşından çok daha genç görünmesini sağlayacağını savundu. Kendisine yeni bir testis nakledilen ilk mahkum, bunak olduğu düşünülen 72 yaşında bir adamdı. 1918’de Stanley, ‘genç bir zencinin’ testislerini bu adama nakletti. Yaşlı adam birkaç gün içinde ayağa kalktı ve ‘genç bir tay kadar canlı’ olduğu söylendi. 1918 ve 1927 yılları ortasında Dr. Stanley, “testis implantasyonu” ismini verdiği otuz emsal ameliyat gerçekleştirdi. Stanley’nin öbür bir prosedürü ise mahkûmlara deri altı yoluyla testisleri enjekte ettiği bir prosedürdü.
Joseph T. Hallinan, Going Up the River: Travels in a Prison Nation’daki prosedürü şöyle anlattı:
“Yeni idam edilmiş erkeklerin testislerinden çıkarıldı. Testisler daha sonra diş macunu kıvamında bir unsur haline getirildi ve karın derisinin altına bir şırınga ile enjekte edildi…. San Quentin’deki testis tedavilerine olan talep kısa müddette arzı geride bıraktı. Tipik olarak, hapishanede yılda en fazla beş yahut altı mahkûm idam ediliyordu ve bu da ortalama olarak ayda bir testis veriyordu. İnsan gerecinin bu kıtlığı nedeniyle, Dr. Stanley koçların ve daha sonra keçilerin, yaban domuzlarının ve hatta geyiklerin testislerini kullanmaya başladı. İnsan testisleri üzere bunlar da parçalanarak mahkûmların karın duvarına enjekte edildi.”
Stanley, mahkumların tedavilerden büyük yarar sağladığını tez etti.
Mahkumlar nakilden sonra daha yeterli uyudular ve daha yeterli yediler ve “güçlendiler” ve “daha aktif ve enerjik” oldular. Kısmen bunun bir sonucu olarak, birçok mahkûm cinsel münasebetlere karşı gençleşmiş bir ilgi ve kapasite yaşadı. Stanley ayrıyeten prosedürlerinin akne, diyabet, astım ve “genel sistemik zayıflık” ile olumlu sonuçları olduğunu argüman etti.
Stanley, bireyin çocuk sahibi olma hakkı elinden alınırsa kabahat sürece isteğinin zaten ortadan kalkacağına inanıyordu. Hem eşcinsel hem de biseksüel mahkûmların kısırlaştırılması gerektiğini söyledi.
San Quetin, kısırlaştırılan mahkum sayısı bakımından önde gelen bir cezaevi oldu.
Stanley, mahkûmlar ortasında istekli kısırlaştırmayı teşvik etse de, kısırlaştırılan bireylerin birçok, bu ‘tedaviye’ zorlandı. Stenley’nin tuhaf deneyleri ortasında tiroid çıkarılması da vardı. Stanley ağır ceza hatalıların tiroidlerinin alınması gerektiğini düşünüyordu. Bu insanların hür kaldıktan sonra da kabahat işlemeye devam edeceklerini düşünüyordu.
İdam edilen hatalıların, vefatlarından çabucak sonra testisleri canlı mahkumlara nakledilmek üzere kesilirdi.
Bazı mahkumların birçok testisi olurdu kimilerine ise yeni testisler nakledilirdi. Stanley’nin yeni testislere muhtaçlığı olduğunda şayet yakın vakitte idam edilecek bir mahkum yoksa inek, domuz ve keçi üzere hayvanlardan testisler alırdı.
Stanley’nin deneyi hükümet tarafından bir biçimde desteklendi.
O vakitler yeni uygulamaların ve yolların keşfedildiği bir periyottu. Stanley, o vakitler Amerika Birleşik Devletleri’nin tüm kamu kurumlarında en uygun cerrahi araştırmacılardan biri olduğu için iltifatlar aldı.
Stanley, karısının vefatından üç yıl sonra 1929’da hapishaneden ayrıldı. Tüberkülozdan ölen eşinin Stanley’nin yeni bir işe girmesinde büyük bir tesiri oldu. Stanley, hastalığı nedeniyle müsaade alan gardiyan James B. Holohan’ın yerine San Quentin’e dönmeden evvel SS Malolo’da tekrar cerrah olarak işe alındı.
1941’deki İkinci Dünya Savaşı sırasında Stanley, ABD Deniz Kuvvetleri Muhafaza Alanı’nda teğmen kumandan olarak vazife yaptı.
San Francisco Deniz Subayı Tedarikinde ve son olarak Treasure Island deniz hastanesinde çalıştı. Ayrıyeten, Birleşik Devletler Donanması hekimleri, insanlık dışı olmasına karşın, San Quentin mahkumları üzerinde tıbbi deneyler yaptılar. Bu mahkumların tümü istekli olarak kobay rolünü kabul etti.
Doktor Leo Stanley 1951’de San Quentin’deki hükümet misyonlarından emekli oldu ve akabinde birtakım özel sıhhat kurumlarına başkanlık etti.
90 yaşında vefatına kadar California, Marin County’deki çiftliğinde kaldı. Ansiklopedilerde hekim Stanley’nin çocuğu olmadığı yazıyor.
