Eski Roma Periyodundaki İnsanların İstenmeyen Çocuklardan Kurtulma Usulleri Dudaklarınızı Uçuklatacak

Günümüz toplumsal normlarının bilakis Antik Roma periyodunda bir bebeğin doğumu yalnızca biyolojik bir olay değil birebir vakitte türel bir fiildi zira öncelikle bebeğin baba, yani ‘aile reisi’ tarafından kabul edilmesi gerekiyordu.

Kaynakların limitli olduğu ve ekonomik olarak geçimin babaya bağlığı olduğu bu devirde paterfamilias, yani ‘aile reisi’ çocuğu doğduğunda büyük ve kıymetli bir seçimle karşı karşıya kalırdı.

Bu seçimde bebeğin aileyle kalıp kalmayacağıydı. Yeni doğan bebeğin terkedilmesi exposure yani ”maruz bırakma” isminde bilinirdi.

Bu süreçte yeni doğan bebeğin bahtı öncelikle baba tarafından belirlenirdi.

Eğer çocuk sağlıklı ve güçlüyse baba çoklukla çocuğu tutmayı seçerdi.

Ama çocuk hasta, sıhhatsiz ya da fizikî meselelere sahipse baba çocuğu yol kenarı, market üzere yerlere terkederdi.

İstenmeyen çocuklar çoklukla bir kumaş modülüne ya da battaniyeye sarılır, kundaklanırdı ve yanına vazgeçilmesi durumunda farkedilmesi için şahsî bir eşya bırakılırdı.

Bazı çocuklar sevgi dolu ya da çocuk hasreti çeken aileler tarafından bulunup alınsa da başkaları o kadar şanslı olmayabiliyordu.

Çünkü çocuklar kendilerini daha sonra ‘köle’ olarak yetiştirecek köle ticaretçileri tarafından da bulunup alınabiliyordu.

Ancak ne yazık ki bebekler çoklukla açlık, soğuk ya da yırtıcı hayvanların saldırısı üzere nedenlerden ötürü ölüyordu.

Buna karşın çocukların terkedilme sistemi olan ‘maruz bırakma’ Eski Roma toplumu tarafından asla cinayet olarak görülmedi.

Bunu yapmalarının arkasında yatan sebep başta ekonomik kurallar olmak üzere sıhhat problemleri ve toplumsal nedenlere kadar dayanıyordu.

Ekonomik sebeplerden ve sıhhat problemlerinden üstte bahsetmiştik. Bunun yanında bir de toplumsal nedenler var.

Eski Roma periyodunda toplumsal pozisyon epeyce değerliydi ve evlilik dışı ‘istenmeyen’ bir çocuk ailenin onuruna sürülen bir leke olarak görülüyordu.

Bunun yanında baba yani ‘aile reisi’ için erkek çocuk sahibi olmak epey değerliydi zira büyüdüğünde çocuğun çalışıp aileye bakan kişi olması bekleniyordu.

Kız bebekler ise çoklukla istenmediği ve kıymetsiz olarak görüldükleri için ekseriyetle terkediliyordu.

Eski Roma periyodunda ailenin toplumsal pozisyonuna nazaran sahip olabileceği çocuk limiti vardı.

İus trium liberorum’ yani üç çocuk yasası olarak bilinen bu olgu kaynakları limitlemek ve popülasyonu denetim altına koymak için ortaya çıkarılmış bir yasaydı.

Bu limiti aşan ailelerin bir tane daha çocukları olması durumda bebeği terketmeleri beklenirdi.

Eski Romalı tarihçi ”Annals” isimli yapıtında çocuklar için kaçınılmaz olan bu klâsik teknikten sıkça bahsediyor.

Arkeolojik bulgular da bu prosedürün nitekim kullanıldığını deliller nitelikteler.

Ashkelon yani İsrail’de bu bebeklerin kalıntılarına rastlandı ve yanlarında aile tarafından bırakılmış şahsî eşyalar bulundu.

Bulunan bebeklerin birçoklarının fizikî bir soruna sahip olduğu iskelet kalıntılarından anlaşıldı.

Peki siz Eski Romalıların bu ilkel sistemi hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım.