Assassin’s Creed serisi oyun dünyasının en bilinen serilerinden birisi. Birinci oyunun 2007’de çıkış yapmasının akabinde bir çok farklı Assassin’s Creed üretimi çıkış yaptı ve seri yıllar içinde büyüyüp zenginleşti. Tabi her Assassin’s Creed oyunu çok başarılı olmadı, kimileri oyuncular tarafından beğenilirken kimileri da eleştirildi, lakin seri o denli yahut bu türlü günümüze kadar gelmeyi de başardı. Bugünkü listemizde çıkış yapmış bütün Assassin’s Creed oyununa bakacak ve onların en uygun ve en berbat yanlarını sıralayacağız.
Kaynak: https://kotaku.com/assassin-s-creed-u…
Assassin’s Creed
En Uygun Yanı: Serinin temellerini atışı. Birinci oyunun serinin temellerini atmakta ve Assassin’s Creed oyunlarının istikametini belirlemekte hoş bir iş çıkardı. Odağındaki saklılık aksiyon odaklı oynayışı ve geçmişle günümüzün iç içe geçtiği hikayes yapısıyla birinci Assassin’s Creed övgüyü hak ediyor.
En Berbat Yanı: Kalan her tarafı. Bu tabir biraz ağır üzere gelse de ne yazık ki çoğunlukla hakikat. Her ne kadar amaçladığı şeyler kulağa hoş gelse de birinci oyun bunları yapmakta başarısız oldu. Tekrara düşen ve size yaptığınız şeyleri tekrar tekrar yaptıran misyonları oyunun sıkıcı ve boş hissetirmesine sebep oldu. Ayrıyeten oyun sonuyla da oynayanları bezdirdi.
Assassin’s Creed II
En Güzel Yanı: Ezio’nun kıssasını başlatması. İkinci oyunu yeterli yapan pek çok etken bulunmakta, parkur mekaniklerinde yapılan iyileştirmeler ve çok daha fazla çeşite sahip yan misyonların oyuna eklenmesi bunlardan kimileri. Lakin ikinci oyunun en düzgün yaptığı şey ana karakterimiz Ezio’nun yükselişini bizlere izletmek oldu. İkinci oyun bu açıdan o kadar başarılı oldu ve o kadar çok sevildi ki gelecek Assassin’s Creed oyunları için bile bir destek noktası haline geldi.
En Makus Yanı: Çok fazla yan içerik eklenmesi. Her ne kadar eklenen içerikler oynayanlar tarafından büyük bir beğeniyle karşılanmış olsa da bu içerikler gelecekteki oyunların kimi taraflarının monotonlaşmasına ve tıkanmasına sebep oldu.
Assassin’s Creed Brotherhood
En Âlâ Yanı: Diğer suikastçileri yönlendirebilmek.Brotherhood’un en düzgün taraflarından birisi kendi suikastçilerimizi bulup onları yönlendirme bahtına sahiptik. Oyunun size yaptırdığı işler birinci başlarda biraz sıkıcı olsa da sonunda başka suikastçileri denetim edebilmek ve yönlendirebilmek yeteneğine sahip olmanız bunların hepsine değiyordu. Girdiğiniz bir bölgedeki muhafızları kendi suikastçilerinizi yönlendirerek bir bir temizlemek ve kılıcınızı çıkarmadan bütün alana hakim olmanın verdiği tatmin hissi, Brotherhood’un en akılda kalan yanlarından
En Makus Yanı: Çıkış Tarihi. Brotherhood ikinci oyundan bir sene sonra çıkış yaptı. Ayrıyeten sonraki oyun olan Revelations da Brotherhood’dan bir yıl sonra piyasaya sürüldü. Bu, Assassin’s Creed’in yıllık bir seriye dönüşmesinin ve gelişim sürecinin kısa tutularak genel kalitesinin aşağıya yanlışsız düşmesinin birinci adımları oldu.
Assassin’s Creed Revelations
En Âlâ Yanı: Ezio’nun kıssasını sonlandırışı. Ezio’nun ikinci oyunla başlayan öyküsü Revelations’la birlikte son buldu. Ubisoft 3 oyundur devam eden bu kıssayı tatmin edici bir formda bitirmeyi başardı. Ayrıyeten bu oyunla birlikte yeni bir kent görmüş de olduk.
En Makûs Yanı: Kule savunması. Ubisoft yaptığı oyunlarda küçük oyunlar ekleyerek yaşanan tüm çatışmanın ve aksiyonun ortasında oyunculara minik bir nefes alma bahtı ve çeşitlilik sunuyordu. Lakin eklenen bu kule savunması küçük oyunu çok sıkıcı ve hudut bozucuydu. Birden fazla vakit bu aktiviteyi yapmaktan kaçınma bahtınız olsa da bu türlü bir şeyin oyuna neden eklendiği sorusu oynayanların aklını kurcaladı.
Assassin’s Creed III
En Düzgün Yanı: Canlı hissettiren yaban dünyası. Assassin’s Creed III’ün en hoş istikametlerinden birisi nitekim de canlı hissettiren ormanları ve yaban bölgeleriydi. Avlanan hayvanlar ve rüzgarla dans eden ağaçlarıyla ACIII serinin evvelki oyunlarının tersine size gerçekçi ve yaşayan bir yaban açık dünyası sunuyordu.
En Makûs Yanı: Oyunun açılmasının çok uzun sürmesi. Pek çok insan ACIII’ün güzel yanlarını göremiyor, zira oyunun başlangıç kısımları ve öğretici kısımları hem çok uzun hem de çok sıkıcı. Sizi uzun müddetler meşgul eden bu kısımlar ve kısımlar oyunun birinci kısımlarının monotonlaşmasına ve sıkıcılaşmasına sebep oluyor.
Assassin’s Creed IV Black Flag
En Yeterli Yanı: Korsan olmak. Açık denizlere yelken açmak, yağma yapmak, öbür korsanlarla savaşmak, ticaretle uğraşmak üzere pek çok şey Black Flag’in en sevilen yanlarındandı. Hatta korsanlık oyuncuların o kadar güzeline gitmişti ki Ubisoft daha sonra bunun üzerine bir oyun yapmaya karar verdi.
En Makûs Yanı: Küçük kentler ve adalar. Black Flag korsanlık konusunda çok başarılı olsa da insan yerleşkeleri konusunda problemli bir üretim. Büyük olmamalarının yanı sıra keşfetmesi de çok zevkli olmayan adalar ve kentler, evvelki oyunun yerleşke konusundaki muvaffakiyetinden sonra bir geri adımmış üzere hissettiriyor.
Assassin’s Creed Rogue
En Uygun Yanı: Shay Cormac’ın kıssası. Rogue pek çok açıdan Black Flag’i andırsa da bu oyunun çok düzgün ve özgün yaptığı bir şey var: Ana karakterimiz Shay Cormac. Cormac’in hem suikastçileri hem de tapınakçıları içeren kıssası hem çok farklı, hem de seride daha evvel hiç görmediğimiz bir özgünlüğe sahip.
En Makus Yanı: Rogue tam olarak büyük bir Ubisoft oyunu değildi. Nispeten küçük hissettiren bu oyun ayrıyeten Black Flag’i de çok fazla andırıyordu. Black Flag’i çok seven ve benzeri bir macera arayan oyuncular için Rogue çok güzel bir seçenek olsa da iki oyun ortasındaki benzerlik ve dünyasının küçük oluşu Rogue’nun makûs yanlarından.
Assassin’s Creed Unity
En Güzel Yanı: Paris. AC Unity’nin eleştirilecek çok fazla tarafı bulunmakta ancak bu oyunla ilgili söyleyebileceğimiz yeterli bir şey varsa o da Paris’in göz alıcılığı. Ubisoft bu kenti oyuna aktarırken sahiden titizlikle çalışmış, her bir köşesine ve ayrıntısına özenerek uğraşmış. Bunun yanı sıra parkur sisteminde de yapılan iyileştirmeler, Paris’in orasından burasına gitmeyi Unity’nin en eğlenceli yanı yapıyor.
En Berbat Yanı: Hikayesi. Bu kadar hoş tasarlanmış bir kentte ve uygunlaştırılmış mekaniklerle insan uygun bir kıssa tecrübe etmek istiyor ancak Unity bunu oyuncuya vermekte çok vasat kalıyor. Sıkıcı öyküsü ve önemsemeyi başaramadığınız karakterleriyle Unity aslında Ezio’nunkine misal bir kıssa anlatmaya çalışıyor fakat pek çok açıdan bu bahiste başarısız oluyor.
Assassin’s Creed Syndicate
En Âlâ Yanı: İkiz kardeşler. Syndicate’in en âlâ yanı içinde iki ana karakteri bulundurması ve ortalarında istediğiniz vakit geçiş yapabilmenize imkan vermesi. Evie ve Jacob gerek ortalarındaki ilgiyle gerek de oynarken size hissettirdikleriyle Syndicate’ın akılda kalıcı bir tecrübe olmasını sağlıyor.
En Berbat Yanı: Araçlar. Paris’te geçen Syndicate’ta sizi de kullanabileceğiniz at otomobilleri bulunmakta. Lakin bu otomobilleri kullanması hem hantal hem de hudut bozucu ve birden fazla vakit sizi hudut etmekten fazlasını başaramıyor. Oyunun hem ana hem de yan vazifelerine de yerleştirilmiş olan bu at sürme mekaniği, oyunun en çok can sıkan taraflarından birisi.
Assassin’s Credd Origins
En Düzgün Yanı: Antik Mısır. Origins ile bir arada AC serisinde de çok büyük ve esaslı değişimler yaşandı. Origins bu yüzden bir kesim tarafından sevilirken bir kesim tarafından da nefret edilen bir oyun. Lakin bu değişimle gelen hoş bir şey varsa o da Ubisoft’un açık dünya konusunda çok daha dikkat etmesi oldu. Görüntüleri ve havasıyla Antik Mısır Origins’in en keyifli yanlarından.
En Berbat Yanı: Suikastçilerin olmayışı. Origins ile bir arada AC kozmosunun birinci başlarına dönüş olduk, suikastçi ve tapınakçı üzere oluşumların yeni yeni oluştuğu bir periyoda. Bundan ötürü Origins’te evvelki oyunlardaki üzere tam olarak işaret edeceğimiz suikastçiler yahut tapınakçılar bulunmuyor, onlarla birlikte geçen yıllardan sonra da bu türlü onların olmadığı bir AC oyunu görmek oyunculara garip hissettiriyor.
Assassin’s Creed Odyssey
En Âlâ Yanı: Kassandra. Odyssey size ana karakter konusunda iki farklı seçim sunsa da ana cihan Kassandra’nınki kabul edildiği için bu yazıda ana karakterimizi Kassandra olarak aldık. Kassandra gerek küstah lakin eğlenceli kişiliği ve gerekse de oynanış tarafında denetim etmesi çok zevkli bir karakter olmasıyla Odyssey’in en âlâ istikametlerinden birisi.
En Makûs Yanı: AC’nin RPG’ye dönüşümü ve eşya sistemi. Serinin RPG’ye olan evrimi Origins ile başlamış olsa da taşların tam olarak oturması Odyssey ile gerçekleşti. Bu oyunda kapalılık konusunda ne kadar başarılı olduğunuza değil, üstünüzdeki ekipmanın kıymetlerinin ne kadar yüksek olduğuna bakılıyor, bu da sizi bazen oyundan kopartabiliyor. Ayrıyeten düşen eşyalardan bazıalrının da çok sık tekrar etmesi ve ödül sistemini önemsizleştirmesi Odyssey’in düşünceli yanlarından birisi.
Assassin’s Creed Valhalla
En Güzel Yanı: Yan vazifeler. Benzerini Odyssey’de de gördüğümüz öykülü yan misyonlardan Valhalla’da da çokça bulunmakta. Oyunun dev açık dünyasında gezerken karşılaşabileceğiniz kıssalar, beşerler ve olaylar yaşadığınız maceranın o kadar da yapa olmadığını ve başınıza her an enteresan bir olayın gelebileceğini gösteriyor.
En Makus Yanı: Açık dünyanın çok büyük oluşu. Her yeni oyunla bir arada AC haritaları da gitgide büyüyor, genişliyor ve bitirmesi daha sıkıntı bir hale geliyor. AC Valhalla hem kendi haritasında çok fazla içerik barındırması hem gelen genişleme paketleri hem de daima yenilenen vazifeleriyle bitmek bilmeyen ve karşısında çok uzun saatler geçirmeniz gereken bir oyun. Ubisoft’un sonraki oyunlarında nicelikten çok niteliğe bedel verdiğini görmek kuşkusuz çok daha hoş olurdu
