Tüm vakitler kendine nazaran kaotik olsa da 90’lar Amerikan kültürü açısından daha fırtınalı vakitlerdi. Bu kaos ortamından Hollywood da beslendi: Uğraşlar, melekler, şeytanlar sinemalarda sık sık görülmeye başlandı.
Peki 1990’lar Hollywoodu’nun ünlü üretimlerindeki melekler ve şeytanlar neden birçok sinemada obsesyon haline geldi? Hangi sinemalarda karşımıza çıktı gelin birlikte inceleyelim… ????
Kaynak: https://collider.com/90s-movies-angel…
Şeytanlar ve melekler ortasında büyük bir fark varsa Dünya’da var olmak için her vakit farklı niyetlere sahip olmaları elbette.
Sürekli ortalığı karıştıran şeytanlarla başlayalım, daha eğlenceliler ve daha fazla kişiliğe sahipler. Şeytanlar kelam konusu olduğunda, çoklukla savaşa, saf bir ruhun yozlaşmasına yahut dünyanın büsbütün sona ermesine neden olmak isterler. Ya da statükodan bıkar ve aksiyon yaratmak isterler. İmaller bu kaosu sunmayı severler.
Örneğin ünlü yapımlardan End of Days‘de şeytan figürü, bir deccal yaratmak ve dünyanın sonunu getirmek için bir bayanla birlikte olmak için uğraşıyor.
“The Prophecy”, insanlığın bahtı için savaşa giren melekler ve şeytanlar etrafında inşa edilmiş bir franchise.
Frank Langella, “The Ninth Gate”teki şeytan imgesi için 3 farklı eser bile oluşturuyor.
‘Şeytanı bol olan’ sinemaların babası olarak Al Pacino, The Devil’s Advocate‘ta Keanu Reeves’e deccali yaratması için azap ediyor.
Cehennem, şeytani güçler, büyümekte olan üstün kahraman tipine de dahil oluyor.
Spawn’da, cehennemden gelen bir iblis, şeytani bir orduyu Armageddon’a götürebilmesi için Spawn’a üstün güçleri veriyor.
Öte yandan Hollywood üretimlerindeki meleklerimiz, genel olarak dünyanın durumuyla pek ilgili değiller. Dünyayı değiştirmek yerine bireylerin hayatlarını değiştirmeye odaklanıyorlar.
İnsanların travmalarını güzelleştirmelerine, vefattan sonraki hayata geçmelerine yahut insan olarak büyümelerine yardımcı olmak istiyorlar.
Nicolas Cage’in City of Angels‘da bir melek figürü olarak, ölmekte olan insanları huzur içinde öbür dünyaya götürmesi buna örnek olan üretimlerden.
William Hurt ve Andie Macdowell ortasında bir çöpçatanı oynamak isteyen melek Michael olarak John Travolta da şahısların aşk hayatına dokunarak bireylerin hayatlarını uygunlaştırmak isteyen melek figürlerden.
“A Life Less Ordinary”de de Delroy Lindo ve Holly Hunter, umutsuzca Ewan McGregor ve Cameron Diaz’ı bir ortada tutmaya çalışıyorlar.
Cennetten yeryüzüne gönderilen melekleri de unutmayalım.
Ben Affleck ve Matt Damon, Dogma‘da, yalnızca Cennete geri dönebilmek için bir savaş başlatıyorlar. Fallen‘da da cennetten yeryüzüne inen meleğimiz daima olarak ölümlü insanları tesiri altına alıyor , böylelikle insanları öldürmeye devam edebiliyor.
Yine The Prophecy’de Christopher Walken ise, cennette büyük bir iç savaşı kazanmak için, bir insan ruhu bulmaya çalışıyor.
Bir de gözetici meleklerimiz var…
Ghost‘ta Demi Moore’un, Heart and Souls‘da Robert Downey Jr.’ın korunması yahut Robin Williams’ın Cuba Gooding Jr. tarafından What Dreams May Come‘da cennete yönlendirilmesi akıllara birinci gelen örneklerden.
Peki 90’lar Hollywood üretimleri şeytan, melek, cennet ve cehennem imgelerine neden bu kadar “kafayı takmış” durumdaydı?
90’lar Hollywood’unda, kötülüğünden âlâ olmak için vazgeçebilecek bir şeytan yoktur, lakin bir meleğin dünyanın kötülüklerine yenik düşme talihi her vakit vardır.
O zamanki Amerikan kültürü bağlamında bakıldığında, bu, vaktin öncelikle beyaz, orta sınıf ana akım izleyicilerinin memnunluğu ve güvenliğine ait genel bir güvensizliği yansıttığı tez ediliyor.
Değişen hükümetler; teknoloji, cümbüşün tüketiliş ve pazarlanış halleri, Oklahoma City bombalaması vb. ulusal trajedilerin medyada yer alması üzere durumların ortasında sert bir değişim yaşanmasından sonra her şeyin masumiyetini kaybettiğine inanılıyordu.
Dini estetik ve ögeler kullanan bu cins sinemalar yapmak (dogmatik dini imaller olmanın aksine), izleyicilere bir düzensizlik sunarak kaygılarını çözmeleri için bir alan veriliyordu.
Ya da her şeyin yoluna gireceğine dair rahatlatıcı bir garanti verip bir meleğin ruhlarını kolladığı algısı yaratılıyordu.
Bu nedenle, kıyameti tetikleyen şeytan figürleri ve en çok muhtaçlığı olanların ruhlarını kurtarmak için yeryüzüne inen melekler hakkındaki sinemalara maruz kalma fikri, varoluşsal bir krizden geçen beşerler için bir çeşit sinema terapisi misyonu görüyordu.
90’lı yıllardaki Amerikalı izleyiciler, etraflarında daima değişen ve görünüşte daha da berbatı olan bir dünyayı manalandırmak için bu rahatlatıcıya muhtaçlık duyuyorlardı.
90’lar Hollywood’u da insanların, dünyanın sona erdiğine ikna olduğu bir vakitte, kitle bağlantı makinesi trajedilerini bir çeşit rahatlatıcı ve hakikaten uzaklaştırıcı bir şova dönüştürdü: Bir çeşit sinema kilisesi oluşturdu.
Siz bu durum hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım…????
