Vefatlarıyla Sansasyon Yaratan Mezarlarında Bile Huzur Bulamamış 10 Ünlü İsim

Anne Boleyn,16. yüzyılın başlarında 8. Henry’nin ikinci eşiydi. Henry’nin birinci karısı Aragonlu Catherine’den boşanmak istemesi ve bunun için Papa ile savaşmasının akabinde Henry’yi Protestanlığa döndüren kişiydi. Fakat Anne Boleyn’in birinci evliliğinden sonra başlayan geleceği pek de parlak olmamıştır. 1536 yılında iki düşük ve sadakatsizlik suçlamalarının akabinde Henry tarafından idam edildi. Daha sonra, o zamanki raporlara nazaran, Londra Kulesi yakınlarındaki Kraliyet Şapeli’ne gömüldü. Yoksa o denli miydi? Efsaneye nazaran Anne Boleyn hayatı boyunca Erwarton Hall isimli bir kır malikanesine sık sık gitti. Teyzesi ve eniştesi orada yaşıyordu ve Anne’in de oraya dair hoş anıları olduğu söyleniyordu. Kıssaya nazaran, idamından sonra kalbi bedeninden ayrılmış ve daha sonra, kalp formundaki bir tabut içinde Erwarton’a gönderilmiş ve burada kelamda malikânenin mahzenine gömülmüştür.

Belki de öyledir. Anne Boleyn’in cesedinin akıbeti bugün hala gizemini koruyor ve onun ordan oraya götürülen kalbinin öyküsü tek soygun bile değil. 1840’larda, mahkeme muhabirleri Anne’in kelamda son dinlenme yeri hakkında diğer bir efsane kaydettiler. Bu efsanede, vefatından kısa bir mühlet sonra tüm vücudunun Londra’dan alınarak Norfolk bölgesindeki Salle köyüne götürüldüğü söyleniyordu. Bu köy, Boleyn’in ailesinin cetlerinin memleketiydi ve münasebetiyle bu ilişki mantıklı görünüyordu fakat doğal ki bugün bunun doğruluğunu kanıtlamanın ne yazık ki bir yolu yok. Ve kalbinin hem Erwarton’da hem de Salle’de yani iki yerde birden olamayacağından eminiz. Ancak efsane her halükarda devam ediyor ve her yıl 19 Mayıs’ta Boleyn’in hayaletinin, hayatını hatırlatmak için küçük köye musallat olduğu sav ediliyor.

Marilyn Monroe 20. yüzyılın en ikonik oyuncularından biriydi. Fakat 1962’de beklenmedik bir halde ve ansızın öldüğünde, hayranları büyük bir şoka uğradı. Birçok insan vefatının rastlantısal olmadığına inanıyordu. Kimileri Lider John F. Kennedy ile duygusal irtibatına işaret ediyordu ve bu yüzden Amerikan istihbarat casuslarının Monroe’yu iç güvenlik nedenleriyle öldürdüğü sav edildi. Vefatından sonraki aylarda bu söylentiler daha da arttı. Sonra, aylar yılları kovalarken, Amerikalılar Marilyn’in kalıntılarına ne olduğunu öğrendiklerinde komplo büyüdü.

Mide içeriğini ve öbür organ örneklerini tahlil için bir laboratuvara gönderdiler. Ayrıyeten daha derin bir tahlil için bir dizi kan ve doku örneği aldılar. Bunları öbür bir laboratuvara gönderdiler lakin laboratuvarın örnekleri hiç almadığını öğrenince şok oldular. Endişelenen Miner ve Noguchi, Monroe’nun laboratuvarda sakladıkları öteki kanını test etmeye devam ettiler. Bu kanda değişik bir şey buldular: Nembutal’ın varlığı. Pentobarbital sodyum olarak da bilinen Nembutal, bedende yatıştırıcı olarak çalışan bir barbitürattır. Uykusuzluğu tedavi etmek için kullanılabilen bir antidepresan. Lakin Monroe’nun bedeninin hiçbir yerinde iğne izi yoktu. Başı karışan Miner ve Noguchi, ilacın lavmanla verilmiş olması gerektiğini düşündüler lakin kim tarafından? Ve neden? Tıp uzmanlarının bunu öğrenme bahtı hiç olmadı. Monroe’nun doku ve kan örnekleri postada kaybolmakla kalmadı, midesi ve öteki organları da yok edildi. Kimse neden yok edildiklerinden emin değil. Ancak yok edilmeleriyle birlikte Nembutal hakkında daha fazla bilgi edinme umudu da ortadan kalktı. Böylelikle Marilyn Monroe’nun vefatının gizemi altmış yıl boyunca devam etti ve hala devam ediyor…

Kaderinde Aziz Francis Xavier olmak olan adam, 16. yüzyılın çabucak başında günümüz İspanya’sında doğdu. Genç bir yetişkin olarak 1542 yılında Hindistan’daki bir koloniye atanan bir Cizvit misyonunun modülü oldu. Orada bir mühlet vaaz verdikten sonra, daha fazla ruhu kurtarmak için Malezya’ya gitti ve Anjiro isminde bir adamı tanrıyıyı kabul etmeye ikna ederek tüm Japonya’daki birinci Roma Katolik dönüşümünü yaratan rahip oldu. Lakin kilisedeki hayatı misyonerlik açısından enteresan olsa da ve dünya seyahati kelam konusu olduğunda periyodunda mutlaka rakipsiz olsa da – Aziz Francis Xavier’in hayatı vefatından sonra hakikaten değişik hale geldi. Japonya’daki misyonerlik muvaffakiyetinin akabinde, Aziz Francis daha fazlası için Çin’e seyahat edecekti lakin seyahatten çabucak evvel öldü. Birinci başta kolay bir tabutla gömüldü ve Hindistan’a geri gönderildi. Lakin orada toprağa verildikten iki ay sonra, kilise cemaati kelamda tüm bedeninin hala sağlam olduğunu keşfetti.

Hindistan’daki Portekizli kilise yetkilileri, Francis’in azizliğini kanıtlamak için cesedini Goa kentindeki bir kilise binasında sergilediler. Aziz Francis Xavier’in öyküsü muhtemelen bu formda bitmeliydi, fakat daha fazlası da vardı. 1554 yılında, cesedi sergilenirken, Dona Isabel Carom isminde Portekizli bir soylu bayanın cesedin ayak parmağını ısırdığı ve sonrasında da alışılmış ki onu hatıra olarak konutuna götürdüğü öğrenildi. Şaşırtan bir formda, söylentilere nazaran ayak parmağı onlarca yıl ve daha sonra yüzyıllar boyunca ailesinde kaldı. Aziz Francis Xavier’e gelince, bedeninin geri kalanının birçok Goa’daki İsa’nın Doğuşu Bazilikası’nda ikamet etmeye devam ediyor. Lakin yıllar içinde beden kesimleri da kesilerek dünyanın dört bir yanına gönderilmiştir. 1614 yılında sağ kolunun modülleri Makao, Malezya ve Roma’ya gönderilmiştir. Akabinde, oradaki çalışmalarının onuruna elleri Japonya’ya gönderildi. Bugün Aziz Francis Xavier’e hem hürmet gösterilmekte hem de dünya çapında modüllere ayrılarak tapınmaya devam edilmektedir.

Yuhanna’nın hikayesi Kutsal Kitap’ın en âlâ bilinen hikayelerinden biridir. Matta İncili’nde, Yeni Ahit’te İsa’nın öncüsü olan Yuhanna’nın, kardeşinin karısıyla evlendiği için Hirodes Antipas’ı azarladığını öğreniriz. Yuhanna’ya öfkelenen Hirodes onu mahpusa attırır. Hapishaneye girdikten sonra Hirodes yeğenini mutlu etmek için Yuhanna’nın başını kesmeye karar verir. Oradan, Yuhanna’nın cesedi başsız olarak gömülür ve natürel ki bu iş burada bitmez. Aslında, bugün bile, Hristiyanlar ve İncil akademisyenleri Yuhanna’nın başının son yerinin neresi olduğunu hala tartışıyorlar. Geleneğe nazaran, Yahya’nın başının Fransa’nın Amiens kentindeki katedrale gönderildiği varsayılıyor. Lakin bu onun için son varış noktası değil. Roma’daki San Silvestro Bazilikası da peygamberin başının kendilerinde olduğunu sav etmektedir.

2010 yılında Bulgaristan’daki Sveti Ivan Manastırı kalıntılarında çalışan hafriyat vazifelileri bir erkeğe ilişkin kalıntıları ortaya çıkardı. Birinci yüzyıla tarihlenen ve profilinde Orta Doğu DNA’sı bulunan ceset arkeologları şoke etti ve Vaftizci Yuhanna’nın kalıntılarının gerçek yerinin burası olup olmadığını merak etmeye başladılar. Elbette bugün bunlardan emin olmanın hiçbir yolu yok. Ve gizem hala devam ediyor…

Budist geleneğine nazaran Buda vefatından sonra yakılmıştır. Fakat görünüşe nazaran, cesedinin tamamı ateşte yakılmamıştır. Vefatından ve yakılmasından çabucak sonra, sadık müritlerinin küllerden dört diş ve üç küçük kemik çıkardığı söylenir. Dişler ve küçük kemikler çabucak inançlı bir halde saklandı ve koruma edildi. Daha sonra, dünyanın dört bir yanındaki Budistler bu eşyalara hürmet göstererek ve bunları dinin kurucu babasına tapınmak için kullanarak tapınaklar oluşturdular. Efsaneye nazaran dişlerden biri şu anda Hindistan’ın doğu kıyısında bulunan Kalinga bölgesinin hükümdarına verilmişti. Bu diş daha sonra bugünkü Sri Lanka’da bulunan Seylan Krallığı’na nakledilmiş. Adanın hükümdarı o vakitler dindar bir Budistti, bu yüzden dişi memnuniyetle aldı ve güvenliğini sağlamak için dikkatlice kilitledi.

Yerel bir aktivist Katolik piskopos, dişin ince bir toz haline getirilip yakılmasını emretti. Akabinde, Güneydoğu Asya’daki dinler ortası savaşın bir sembolü haline gelmesini önlemek için onu ırmağa attı. Buda’nın geri kalan dişleri ve kemikleri vakit içinde dağıldı ve tarihin sayfalarında kayboldu – biri hariç. Bugün, Portekizlilerin diş hengamesi kıssası, hala var olduğu varsayılan tek Buda dişi değil. Sri Lanka, Kandy’deki Kutsal Diş Tapınağı’ndaki keşişler, çağdaş çağda bile Buda’nın kelamda diş kalıntılarını kutlamaya devam ediyor. Her çarşamba onu kokulu suyla yıkıyorlar. Ayrıyeten günde üç defa yüceltme ayinleri düzenliyorlar. Bunun sahiden Buda’nın dişi olduğuna inansanız da inanmasanız da bunun pek bir kıymeti yok zira onlar katiyetle inanıyor.

Geronimo, kabilesinin topraklarına Amerikan ve Meksika yayılmasına karşı şiddetli direnişiyle tanınan Apaçiler’in önderiydi. Hayatı boyunca hem Amerikan hem de Meksikalı askerlere karşı zalimce savaştı. Lakin 1909’da öldüğünde, 14 yıl evvel Amerikan hükümeti tarafından gönderildiği Fort Sill, Oklahoma’daki bir hapishanedeydi. Bugün Oklahoma’nın Comanche ilçesindeki Beef Creek Apaçi Mezarlığı’nda gömülüdür. Efsaneye nazaran, Geronimo gömüldükten on yıldan kısa bir mühlet sonra cesedi Yale Üniversitesi’nin Kafatası ve Kemikler bâtın topluluğu tarafından parçalanmıştır. Kimileri mezar soygununun Lider George H.W. Bush’un babası ve Lider George W. Bush’un büyükbabası Prescott Bush’un talimatıyla yapıldığını tez etti. O zamanki haberlere nazaran Prescott uzun bir okul tatili sırasında Oklahoma kırsalına gitmiş ve kemikleri çıkarmış. Daha sonra, teze nazaran onları Kurukafa ve Kemikler’in uygun bir halde ‘Mezar’ olarak isimlendirilen merkezine geri getirdi.

Bugün, Yale ile ilgili birçok kişi kıssayı yalanladı fakat Geronimo’nun kendi torunu bu doğruluktan çok emin değil. Ivy League üniversitesinin yerleşkede sahiden Geronimo’ya sahip olup olmadığını görmek için Yale’in müze koleksiyonlarındaki kemiklerle kendi DNA’sının test edilmesini teklif etti. Yale temsilcileri şimdilik kemiklerin ellerinde olduğunu inkar etmeye devam ediyor. Ayrıyeten üniversite yetkilileri, Skull and Bones kısmının, şayet kemikler hakikaten kendilerindeyse, onları taşımak için 100 yıldan fazla vakitleri olduğunu belirtiyor. Yeniden de bu soygun büyüleyici bir gizem oluşturuyor. Geronimo’nun büyük torununun tek isteği, şayet kemikler hakikaten oradaysa, torunlarının atalarını Apaçiler’in Arizona Çölü’ndeki cet topraklarına gömebilmeleri için kemiklerin iade edilmesini istiyor.

Napolyon Bonapart’ın hayatı Waterloo’daki savaşta yenilmesinin akabinde yıkıcı bir biçimde sona erdi. Yıkıcı yenilgisine karşılık olarak, karar süren İngilizler onu hayatının geri kalanını geçirmesi için uzak bir Atlantik adası olan St. 1821’e sürdü ve orada, çoğunlukla yalnız ve ilgisiz bir formda öldü. Birinci başta kalıntıları adaya gömüldü lakin Fransız yetkililer kalıntıları çıkarıp Napolyon’u anavatanına götürmek için adaya gittiklerinde büyük bir sürprizle karşılaştılar: Meyyit adamın penisi kayıptı! Fransız yetkililer ne olmuş olabileceğini araştırmaya başladılar ve değişik bir şey öğrendiler. Napolyon’un mevti üzerine tabibi Francesco Antommarchi, imparatorun tüm organlarını kesip çıkarmıştı. O devirde hükümdarların ve kıymetli şahsiyetlerin mumyalanması kelam konusu olduğunda bu epeyce tipik bir uygulamaydı. Yani organların çıkarılması Fransızları şaşırtmamıştı. Fakat nedense Antommarchi eski imparatorun cinsel organını da kesmişti.

Yüz yıl sonra ise bir sürpriz yaşandı; 1916’da penis bir biçimde bir İngiliz koleksiyoncunun ferdî eşyaları ortasına girdi. Koleksiyoncu, onu bir yerlere göndermenin ve sergilemenin vaktinin geldiğine karar verdi. Örneğin 1927 yılında, New York’taki Fransız Sanat Müzesi’nde ‘Napolyon’un Kalıntıları’ koleksiyonunun bir modülü olarak sunuldu. O tarihten sonra penisin mülkiyeti bir formda ünlü ürolog John Lattimer’e geçmiş ve Lattimer öldüğünde de bu mülkiyeti kendi kızına devretmiştir. Lattimer’in bugün hala penise sahip olduğu lakin koleksiyonu kendine saklamayı tercih ettiği bildiriliyor. Fransız hükümeti onu geri istemedi, bu yüzden penis şimdilik saklı tutulabilir üzere görünüyor. Tuhaf bir söylenti için garip bir son ancak bu sonuç katiyen daha evvel büsbütün ortadan kaybolduğu o yüzyıllık periyottan daha yeterli.

St. Anthony of Padua geleneklerine bağlı Portekizli bir rahipti. 12. ve 13. yüzyıllarda yaşamış ve 1231 yılında öldüğünde vaktinin en büyük vaizlerinden biri olarak anılmıştır. O kadar popülerdi ki vefatının çabucak akabinde aziz ilan edildi. Onun dünya çapındaki popülaritesi  Papa Leo XIII’ün dikkatini çekti ve onu süratle ölümsüzleştirmeye çalıştı. Aziz Anthony’nin vefatının akabinde büyüyen alayı karşılamak için cesedi daha sonra büyük bir katedrale taşındı. Dünyanın dört bir yanından hacılar ziyarete geldi. Oraya vardıklarında cesedi mezardan çıkarıldı ve kilise yetkilileri tarafından incelendi: Aziz Anthony’nin lisanı ve çenesi dışında neredeyse tüm bedeni çürümüştü. Hayattayken çok sert ve etkileyici bir vaiz olan bu adam, görünüşe nazaran kelamda konuşma aletlerini vefatından sonra Kilise’de kalması için bırakmıştı. Hatta lisanının gerçek sevgililiğe işaret eden bir parıltı yaydığı sav ediliyordu.

Çoğu vakit, Anthony’nin memleketi olan Padua kentindeki Basilica del Santo’da özel bir kutuda sergilenmişlerdir. Lakin eşyalar tıpkı vakitte dünya çapında çeşitli seyahatlere de çıkmıştır. Örneğin 2013 yılında sihirli lisan, Aziz Anthony’nin vefatının 750. yıldönümünü kutlayan çeşitli ülkelerden Katolikleri ziyaret etmek üzere Katolik yetkililerle birlikte Avrupa ve Kuzey Amerika’yı dolaşmıştır.

Zamanının en zeki insanlarından biri olan Galileo Galilei bugün bile dünyanın en önde gelen bilim insanlarından biri olmaya devam ediyor. İtalya doğumlu matematikçi ve bilim adamı, Nicolaus Copernicus’un dünyanın güneşin etrafında döndüğü fikrini destekledi ve geliştirdi. Hayatı boyunca o vakitler tartışmalı olan bu fikir için bir bedel ödemiş olsa da, vefatından sonra Galileo bilimsel bir öncü olarak hatırlandı. 1642’de öldüğünde, vefatı kamuoyunda pek fark edilmedi ya da şuurlu olarak yası tutulmadı. Floransa’daki Santa Croce Bazilikası’ndaki Novitiate Şapeli’nde kolay bir mezara gömüldü. Yaklaşık 100 yıl boyunca, bilime yaptığı katkılar dünyayı kasıp kavururken bile, o küçük mezarında önemsenmeden yattı. Daha sonra 1737’de Gian Gastone de’ Medici isminde Floransalı bir dük, Galileo’nun daha uygun bir gömü yerine gereksinimi olduğuna karar verdi ve öteki hayranlarıyla birlikte cesedi şapelin kuzey avlusuna taşıdı. Galileo yeni yerinde, Michelangelo’nun karşısına defnedildi. Din vazifelileri, sapkın bir bireye bu değerli mezar yerinin verilmesinden şikayetçi oldular, lakin de’ Medici geri adım atmadı. Bugün de Galileo’nun kalıntıları o noktada yatmaya devam etmektedir.

Adolf Hitler için son son 1945 yılında ansızın ve şiddetli bir formda geldi. Amerikan askerleri, İkinci Dünya Savaşı’nda uzun ve müthiş bir çabanın akabinde Nazi Almanyası’nı büyük bir mağlubiyete uğratmaya başlamıştı. Sonun yaklaştığını hisseden Hitler, adaletle yüzleşmektense kendini ve karısı Eva Braun’u vurmayı tercih etti. Cesedinin Berlin’i işgal eden Amerikan ve Sovyet askerleri tarafından ne kadar çok isteneceğini bilen Alman yetkililer harekete geçmek zorunda kaldılar ve düşman eline geçmesini önlemek için cesetleri yaktılar ve yakılan külleri çaldılar. Lakin Hitler’in kemiklerinin bir kısmı yakılmaktan kurtuldu. Ve bu kemiklerin kimileri saklanıp kilit altına alınırken, başkaları bir halde Alman denetiminden çıktı. Bilhassa Hitler’in çene kemiği ve kafatasının bir kısmı, 1945’teki intiharının çabucak akabinde tarih sahnesinden silinmiştir. Otuz yıl sonra ise ansızın tekrar ortaya çıktı.

Hitler’in kalıntılarına kelamda ne olduğuna dair komplo teorileri yaygınlaştı. Nihayet 2009’da FSB, kelam konusu kemik kesimlerinin yanı sıra Hitler’in birtakım dişlerine de sahip olduğunu kabul etti. 2018’de ise Rusya, kimliklerinin belirlenmesi için bir bilim insanı grubunun kemikleri incelemesine müsaade verdi. Araştırmacıların 70 yıllık kemiklerin küçük modülleri üzerinde yapabilecekleri çok fazla şey yoktu. Fakat dişler, Hitler’in uzun vakit evvelki dişçisinin diktatörün diş kayıtlarıyla ilgili verdiği bir tanımla olumlu olarak eşleştirilebildi. Bu çok fazla bir şey değildi fakat bilim insanlarının bir sonuca varması için kafiydi: kemik kesimleri gerçek görünüyordu ve Hitler nitekim de dünyaya söylendiği üzere 1945’te ölmüştü.